Sýningarboðið barst á hárréttum tíma. Ég var á leiðinni á vinnustofuna, nánast við það að pakka niður, taka mér smá pásu frá myndlistinni, í það minnsta breyta sambandi mínu við hana. En þá fékk ég símhringingu og boðið barst frá Nýlistasafninu. Ég hafði eitt og hálft ár til að vinna sýninguna. Á þessum tíma var ég mikið að sinna heimilinu, með þrjú lítil börn, tvö í skóla, að bíða eftir leikskólaplássi fyrir það þriðja og að kenna. Hugmyndin að sýningunni mallaði lengi, en þarna í upphafi upplifði ég sjálfa mig fasta, innilokaða vegna vinnu og heimilishalds, með mikið áreiti í kringum mig. Ég notaði dagdrauma til að komast í gegnum þetta tímabil, ég geri mikið af því að dagdreyma og það ástand getur tekið mig á ólíka staði — það getur verið landslag, tilfinning, áferð, litur eða eitthvað órætt og óskýrt. Ég læt hugann reika, fer í djúpt ferðalag á meðan ég sinni heimilisstörfum og bara daglegu lífi. En dagdraumarnir þarna árið 2022 urðu kveikjan að sýningunni: mig langaði að koma þessu ástandi til skila og efnisgera dagdrauma.

Ágrip